Prolog

Alaska, 30 marca 2010

Było zimno. Bardzo zimno. Haveline siedziała przy drewnianym stole  w niedużej kuchni i z kubkiem gorącej herbaty, wpatrywała się w ciemność za oknem. Odkąd dwa lata wcześniej przeprowadzili się razem z Nicolasem na to zupełne pustkowie, starała się przywyknąć do zamieci śnieżnych, wyjątkowo niskich temperatur i krótkiego dnia. Niestety jeszcze jej się to nie udało.

–  Zasnęła.

Kobieta podniosła wzrok i spojrzała na swojego męża, beztrosko opierającego się o ramę drzwi.

–  Ile jeszcze będziemy musieli się ukrywać? – wyszeptała. Nico uśmiechnął się smutno, podszedł do ukochanej żony i delikatnie pocałował ją w czoło.

–  Już niedługo, obiecuję. – Delikatnie objął ją od tyłu. Siedzieli przez chwilę w ciszy, delektując się własną obecnością.

W pewnym momencie usłyszeli krótki, głuchy trzask. A potem następny. Poderwali się z krzeseł, a Nico od razu rzucił się do kuchennej szafki gdzie trzymał broń. Jednak nie zdążył nawet oglądnąć się za siebie gdy przez kuchnię z głuchym świstem przeleciał niewielki pocisk, trafiając go w głowę. Mężczyzna upadł na ziemię z szeroko otwartymi, a wokół niego zaczęła się tworzyć kałuża krwi.

–  Nie – wychrypiała Hav, przyklękając przy mężu. – Nie, nie, nie!

Powietrze przeciął drugi pocisk. Kobieta była martwa.

Chwilę później do pomieszczenia wszedł wysoki człowiek w czarnym płaszczu ciemnych okularach. Rozglądnął się dokładnie, szturchnął butem ciało Nicolasa, sprawdzając czy na pewno jest on martwy, a następnie sięgnął do przypiętej do ucha słuchawki.

–  Zadanie wykonane, szefie – powiedział, uśmiechając się triumfująco.

–  Na pewno? – Usłyszał zachrypnięty głos starszego mężczyzny. – Pamiętaj, że masz zabić każdego kto będzie w domu. Zemsta musi być kompletna

–  Oczywiście szefie.

W tym momencie do jego uszu dotarło cichy, prawie niesłyszalny płacz. Powoli, cały czas trzymając palec na spuście, przeszedł do drugiego pokoju. Jakie było jego zdziwienie kiedy w małym łóżeczku przy oknie, zobaczył najwyżej półtoraroczną dziewczynkę w różowych śpioszkach. Na jego widok mała otworzyła szeroko oczy, przestając płakać.

–  Co się tam dzieje, Gregor? – W słuchawce rozległ się ponaglający głos szefa.

–  To tylko pies, zaraz się nim zajmę – skłamał odruchowo.

–  Przeszukaj dokładnie dom. Tylko się pospiesz. Bez odbioru.

–  Bez odbioru. – Gregor rozłączył się i wyjął z ucha słuchawkę. Następnie jeszcze raz pochylił się nad łóżeczkiem i spojrzał w duże, niebieskie oczy dziecka.

–  I co ja mam z tobą zrobić, mała? – zapytała samego siebie. Dziewczynka uśmiechnęła się do niego szeroko i wyciągnęła drobną rączkę, próbując chwycić medalion w kształcie podwójnego trójkąta, który zawsze miał ze sobą. – Powinienem cię zabić – wyszeptał. – Ale przecież tego nie zrobię. Może i jestem zabójcą, może i pracuję dla mafii, ale do cholery, też mam dzieci!

Wiedział już co ma zrobić. Szybko zabrał się do przeszukiwania stojących w pokoju szafek. Znalazł akt urodzenia dziewczynki, z którego dowiedział się, że ma na imię Amelia, a także jej książeczkę zdrowia. Zgarnął do torby parę przedmiotów potrzebnych przy opiece nad małym dzieckiem, po czym zaczął ubierać małą.

W czasie tych krótkich chwil zdał sobie sprawę, ze nie ma pojęcia gdzie mógłby zostawić dziecko, tak by nie dopadł jej jego szef. W głowie przeszukiwał listę znanych sobie miejsc. W końcu znalazł miasto w środkowej Europie, które było na tyle mało znane, że na pewno nikt nie szukałby w nim córki agentów Interpolu.

Wychodząc z domu, z Amelią na rękach, jeszcze raz zajrzał do kuchni. Zauważył, że na zakrwawionej szyi Haveline, delikatnie pobłyskuje jakiś łańcuszek. Uklęknął, delikatnie odpiął medalik w kształcie serduszka po czym schował go do kieszeni.

–  Będziesz miała na pamiątkę – szepnął do dziewczynki. – A teraz chodź – musimy jak najszybciej dotrzeć do Lubina.

***

Wieluń, 31 marca 2010

Telefon Stephana Antigi rozdzwonił się o godzinie trzeciej w nocy. Zaspany siatkarz wymacał na szafce obok łózka, komórkę i niechętnie odebrał połączenie.

–  Halo… Tak, to ja. Kto mówi?... – Słysząc odpowiedź usiadł gwałtownie. – Proszę mówić… Ale jak?! – prawie krzyknął, budząc w ten sposób śpiącego na łóżku obok Miguela. – A dziecko?... Tak, powinno być jeszcze dziecko, mała dziewczynka!... Jak to nie znaleźliście?!...Tak, oczywiście, już się uspokajam… Postaram się być…  Dziękuję za informacje. – Rozłączył się. Pochylił się i schował twarz w dłoniach. Nie mógł uwierzyć w to co usłyszał.

–  Co się stało? – zapytał cicho Miguel, widząc w jakim stanie jest jego przyjaciel.  Stephane spojrzał na niego nieprzytomnym wzrokiem. Nie próbował powstrzymywać łez.

–  Moja siostra – wyszeptał. – Haveline… Ona nie żyje.

***

Lubin, 31 marca 2010

Kluczył ulicami miasta, starając się być niezauważonym. Mała Amelka, którą trzymał mocno, spała smacznie, jakby w ogóle nie zdając sobie sprawy, że coś jest nie tak. Na szyi miała medalik matki, a na nadgarstku zrobioną przez Gregora opaskę z imieniem i datą urodzenia. Na wszelki wypadek postanowił nie podawać nazwiska dziewczynki – szef miał wtyki wszędzie, a nazwisko Nicolasa nie było zbyt popularne.  

Stanął w końcu przed drzwiami domu dziecka. Położył delikatnie dziewczynkę na schodkach i rozglądnął się wokół, sprawdzając czy nikt go przypadkiem nie widzi. Następnie jeszcze raz spojrzał na małą.

–  Może się jeszcze kiedyś spotkamy – wyszeptał, głaszcząc ją po krótkich, jasnych włosach. – Powodzenia. – Pocałował Amelkę w czoło, nacisnął dzwonek, a następnie osunął się w cień.

---

Przedstawiam wam prolog historii, która chodziła po mnie już od jakiegoś czasu. Jest ona zupełnie inna od pierwszej, którą pisałam i powiem szczerze, że nie mam pojęcia jak wyjdzie mi jej pisanie. Rozdziały na razie będą się pojawiać nieregularnie, zależy jak będę wyrabiać z drugim blogiem

Mam nadzieję, że na razie was zaciekawiła i zostaniecie tu na dłużej. Zapraszam także do komentowania, bo każdy komentarz to ogromna motywacja.

Pozdrawiam

Violin