Rozdział 10

Paryż, 24 marca 1990

 – Stephane... – dziesięcioletnia Haveline wsunęła się do pokoju brata. Ten spojrzał na nią zmęczonym, ale oderwał się od pracy domowej.

– Co się stało? – zapytał.

– Bo mama... – zaczęła niepewnie Hav – Chyba źle się czuje... leży na kanapie... i jest bardzo blada... nie odpowiada.

Stephane poderwał się gwałtownie z krzesła i jak rażony piorunem pobiegł do salonu. Gdy zobaczył swoją mamę leżącą bez życia na sofie, opadł obok na kolana i przerażony chwycił jej dłoń. Kobieta ledwo oddychała, a je ciało było zimne jak lód.

– Mamo, odezwij się, proszę – szepnął, dławiąc się łzami. – Hav! – krzyknął do równie przerażonej siostry. – Biegnij po panią Despar, szybko! – Dziewczynka odwróciła się na pięcie i wybiegła z mieszkania najszybciej jak mogła. – Mamo – znów zwrócił się do nieprzytomnej rodzicielki – proszę, obudź się mamo – wychrypiał – nie zostawiaj nas, proszę...

***

Lubin, 17 kwietnia 2016

Amelka bardzo się zdziwiła, kiedy w środę po lekcjach zamiast do mieszkania Możdżonków, Hania zabrała ją do do pobliskiego parku. Dodatkowo kobieta przez cały czas uśmiechała się tajemniczo i nie mówiła za wiele.

– To niespodzianka – powiedziała, kiedy dziewczynka zapytała o co chodzi.

Hania poprowadziła ją wąskimi alejkami parku. Amelka szła obok, bez przerwy rozglądając się wokół i zastanawiając się co takiego przygotowali jej opiekunowie.

W końcu obie dotarły do niedużego placyku, na którym pełno było dzieci, jeżdżących na rowerach, rolkach czy hulajnogach.

Jednak nie to zwróciło uwagę siedmiolatki. Na samym środku, górując nad dziećmi, stał Marcin. Uśmiechał się szeroko, ręką trzymając niebieski rowerek.

Dziewczynka podeszła do siatkarza na drżących nogach i niepewnie dotknęła kierownicy pojazdu.

– To dla ciebie – powiedział cicho Marcin, kucając obok.

– Ale... ja nie potrafię... – szepnęła.

– To cię nauczę – powiedział, uśmiechając się. – To wcale nie jest trudne.

Przez kolejne dwie godziny, Marcin uczył Amelkę jak jeździć. Na początku dziewczynka była lekko przerażona, ale potem , po kolejnym upadku, po zdarciu skóry z kolan i dłoni, coraz pewniej wchodziła na rower.

– Bardzo dobrze! Świetnie ci idzie! – krzyczał Marcin, gdy Amelka sama pokonywała kolejne metry.

– Ja jadę, ja jadę! – śmiała się głośno, a razem z nią Marcin i Hania.

W pewnym momencie kobieta zauważyła coś dziwnego . Choć jej mąż uśmiechał się i wyglądał na naprawdę szczęśliwego, to widać było, że coś go dręczy.

– Co się stało? – zapytała cicho, kiedy Amelka jeździła już pewnie wśród innych dzieci .

Możdżonek westchnął głęboko.                      

– Dzwonił do mnie Stephane – powiedział, wodząc wzrokiem za rozradowaną dziewczynką – chce się z nami jutro zobaczyć. Chodzi o Amelkę.

Hania popatrzyła na niego zszokowana. Nie tego się spodziewała. Zaraz przypomniała sobie to co mówiła Amelka, gdy wrócili z domu dziecka – że jej przyjaciółka rozmawiała z kim, kto wypytywał o małą.

I że ten mężczyzna przypominał Antigę.

– Ale dlaczego? – zapytała drżącym głosem.

– Nie wiem – mruknął Marcin. – Nie powiedział o co chodzi. Umówiłem się z nim, że porozmawiamy jutro po moim treningu.

– A Amelka? – dopytywała Hania. – Bo chyba nie weźmiemy ją na tę rozmowę.

– Nie. – Siatkarz pokręcił głową. – Na razie dowiedzmy się o co chodzi. Pogadałem z Grześkiem. Zgodził się jutro wziąć małą na rower na jakiś czas.

Hania przystała na takie rozwiązanie. Próbowała zachować spokój, ale było to dla niej bardzo trudne. Cały czas zastanawiała się co takiego może chcieć Stephane i dlaczego ma to mieć jakiś związek z jej małą córeczką.

Bo właśnie tak zaczęła myśleć o Amelce.

Sam Marcin także był zdenerwowany. Nie miał pojęcia o co chodzi, ale bał się, że może to znacznie wpłynąć na proces adopcyjny. A tego bał się najbardziej, bał się, że coś stanie na przeszkodzie by w świetle prawa naprawdę stali się rodziną.

Ale wieczorem, kiedy kładł małą Amelkę spać, ona powiedziała coś co sprawiło, że zdecydował, że cokolwiek by się nie działo będzie o nią walczył.

– Dziękuję, tato – szepnęła Amelka, zasypiając.

Nie odda jej.

Nigdy.

***

Lubin, 18 kwietnia 2016

Stephane nerwowo stukał palcami w blat kawiarnianego stolika. Kawa, którą zamówił już dawno wystygła, a stojąca za ladą młoda kelnerka, zaczęła mu się ukradkiem przyglądać. Był przeszło pół godziny przed umówionym czasem spotkania, ale i tak cały czas spoglądał to na drzwi do kawiarni to na wiszący na ścianie zegar, którego wskazówki, w mniemaniu Antigi, poruszały się zdecydowanie zbyt wolno. Jednocześnie co chwilę sprawdzał czy na pewno wziął wszystkie potrzebne mu zdjęcia i papiery. Nie było tego wiele, ale potrzebował wszystkiego co tylko miał, by przedstawić całą sytuację jasno i wyraźnie.

W końcu jednak do środka wszedł tak dobrze mu znany wysoki mężczyzna, trzymający za rękę drobną kobietę o ciemnych włosach. Na widok pary Stephane poderwał się gwałtownie, prawie wywracając krzesło.

Hania i Marcin zauważyli go niemal od razu. Wymienili powitalne uprzejmości i usiedli przy stoliku. Wydawali się tak samo zdenerwowani jak Stephane, a Marcin co chwilę nerwowo ściskał dłoń żony.

Aniga odetchnął głęboko, próbując uspokoić emocje. Teraz, kiedy w końcu miał opowiedzieć o swoich podejrzeniach, o tym wszystkim co się zdarzyło, miał wrażenie, że stracił zdolność logicznego myślenia.

Ale musiał to zrobić. Wiedział to doskonale.

Wyciągnął znalezione niedawno zdjęcie jego i Hav przesunął je w kierunku Możdżonków.

– Ta dziewczynka to moja młodsza siostra Haveline – zaczął powoli, nie patrząc na małżeństwo –była agentką Interpolu, przez pewien czas pracowała nad rozbiciem międzynarodowej mafii. Niestety coś poszło nie tak...

Opowiedział im o wszystkim. O ucieczce na Alaskę, o narodzinach Amelie, o śmierci siostry i jej męża, a także o zniknięciu ich małej córeczki. Mówił o tym jak ciężko mu było się z tym pogodzić, jak straszne piętno odcisnęła na nim ta śmierć, jak bardzo winił się za to co się stało. Głosem przepełnionym goryczą mówił o śledztwie prowadzonym policje i o tym z jaką łatwością zostawili sprawę, z jaką łatwością odpuścili poszukiwania jego ukochanej siostrzenicy. Gdy o tym mówił, zauważył, że przez twarz Hani przeszedł cień współczucia.

Za to Marcin milczał. Patrzył na trenera chłodnym wzrokiem, z ustami zaciśniętymi w wąską kreskę. Stephane bał się spojrzeć mu w oczy, nie wiedział co w nich zobaczy.

Przeszedł dalej w swojej opowieści. Nikt mu nie przerywał, małżeństwo pozwoliło mu kontynuować. Zajął się więc meczem, pierwszym spotkaniem z dziewczynką, szokiem jaki wtedy przeszedł, widząc swoją dawno zmarłą siostrę. Z każdym kolejnym słowem coraz bardziej się garbił, jego głos był coraz bardziej chwiejny. O znalezionym zdjęciu, mówił prawie płacząc, ledwo mógł opanować łzy. Ze złością uderzył pięścią w stół na samo wspomnienie wizyty w domu dziecka i tego jak został potraktowany przez dyrektorkę.

– Ja... musiałem wam o tym powiedzieć – skończył w końcu, chowając twarz w dłoniach. Drżał, a jego oddech był niepokojąco przyspieszony. – Nie mogłem... po prostu nie mogłem już dłużej milczeć... Wiem, że to brzmi dziwnie, niewiarygodnie, że to może być tylko zbieg okoliczności, ale jeśli jest choćby cień szansy, że wasza Amelka jest tą, której szukam, to... – załamał się, nie był wstanie już dłużej mówić.

Hania i Marcin wymienili zszokowane spojrzenia. Nie tego się spodziewali, nie tego oczekiwali. Historia, którą usłyszeli była tak straszna, tak niesamowita, że trudno im było w nią uwierzyć.

Ale Marcin doskonale znał Stephana. Wiedział, że ten konkretny człowiek nie wymyśliłby czegoś takiego, nie byłby w stanie ich oszukać.

Zresztą po co miałby to robić.

Zerknął niepewnie na wciąż załamanego Antigę. Następnie wyciągnął z kieszeni bluzy zrobione niedawno zdjęcie Amelki na rowerze i porównał je z fotografią, przyniesioną przez Stephana.

Dziewczynki na zdjęciach były prawie identyczne.

Odetchnął powoli, odchylając się na krześle. Następnie popatrzył na Stephana, by zobaczyć jak ten zareaguje. Zdziwił się bardzo kiedy zobaczył na twarzy mężczyzny ogromny szok.

Milczeli przez chwilę. Stephane w zdumieniu przypatrywał się fotografiom, drżącymi rękami podnosząc to jedną to drugą. Marcin zaś analizował to co usłyszał. Musiał zastanowić się jak zareagować co powiedzieć. W głębi serca bał się, że usłyszy, że jeśli te domysły okażą się prawdą, to Antiga będzie walczył o małą Amelkę, że jego mała córeczka zostanie mu zabrana.

Bał się, ale wolał wiedzieć niż tkwić w niepewności.

– Co teraz zrobisz? – zapytał w końcu, przerywając ciszę. 

---

Witam was wszystkich pod rozdziałem dziesiątym. Przepraszam, że dodaję go tak późno, ale długo pracowałam nad tym co się w nim znalazło, bo jest on ważny dla całego opowiadania. Mam nadzieję, że wam się podoba i zostawicie po sobie ślad w postaci komentarza. To naprawdę jest ogromna motywacja. 

Nic więcej chyba nie muszę dodawać, zresztą i tak nie wiem co bym jeszcze mogła napisać. 

Pozdrawiam

Violin