Rozdział 8

Paryż, 13 marca 1986

      Dziesięcioletni Stephane stał przed grobem swojego ojca i w milczeniu wpatrywał się w szary nagrobek. Nie płakał. Wiedział, że tata nie chciałby żeby chłopiec był smutny, żeby płakał.

Kątem oka dostrzegł mamę, rozmawiającą z jakimś mężczyzną. Kobieta była bardzo blada, miała podkrążone oczy, a za rękę trzymała niewiele rozumiejącą Haveline.

Widząc swoją rodzinę w rozsypce, Stephane przełknął głośno ślinę i jeszcze raz spojrzał na zdjęcie ojca.

–  Zaopiekuję się nimi tato – wyszeptał, drżącym głosem. – Obiecuj, że się nimi zaopiekuję.

***

Warszawa, 7 kwietnia 2016

Mimo średnich rezultatów i braku pomocy ze stron domu dziecka, Stephane wrócił do domu w całkiem niezłym humorze. Przecież mimo wszystko coś wiedział, miał jakieś szczątkowe informacje na temat Amelki i mógł je wykorzystać, by dowiedzieć się kim jest dziewczynka.

Opowiedział o tym swojej małżonce, która, ku jego zdziwieniu, zareagowała mniej entuzjastyczna.

– Chyba o czymś zapomniałeś – zauważyła, kiedy Antiga skończył opowiadać. Mężczyzna spojrzał na nią nie rozumiejąc o co chodzi – A Hania i Marcin? Przecież to oni sprawują teraz opiekę nad Amelką.

            – Dlaczego miało by to mieć znaczenie? – zapytał głupio.

– Chyba nie chcesz mieć w nich wrogów, robiąc coś za ich plecami – stwierdziła Stephanie – Stephane – chwyciła męża za ręce i spojrzała mu prosto w oczy – Amelka jest dla nich ważna – powiedziała powoli. – Musisz im w końcu powiedzieć co się dzieje. Tylko wtedy będziesz w stanie coś zdziałać.

– A jeśli oni nie będę chcieli pomóc? – Mężczyzna wyglądał na mocno zagubionego i zdesperowanego. – A jeśli… jeśli sprawią… że niczego się nie dowiem?

– Musisz określić co jest dla ciebie najważniejsze, kochanie. Tylko wtedy coś uda ci się zdziałać.

***

Lubin, 12 kwietnia 2016

Przez cały tydzień Amelka aklimatyzowała się w rodzinie Możdżonków. Rano była odwożona przez któreś z nich do szkoły, a gdy wracała po lekcjach zawsze mogła liczyć na to, że ktoś zagra z nią w scrabble albo berki. A nawet w szachy, bo Marcin postawił sobie za punkt honoru postawił sobie nauczenie dziewczynki grać właśnie w tę grę.

Jednak w piątek całość została wystawiona na próbę. Nadszedł czas pierwszej rozprawy. Amelka specjalnie na tę okazję została zwolniona ze szkoły, Marcin wyszarpał wolne od jednego treningu, a Hania w ogóle zwolniła się z pracy.

–  Denerwuje się – mruknęła Hania, chodząc w kółko po korytarzu lubińskiego sądu.

–  Wszystko będzie dobrze. – Marcin przyciągnął ja do siebie i objął, uspokajająco. Od dobrych dziesięciu minut czekali na rozpoczęcie pierwszej rozprawy, która miała rozpatrzyć ich starania o opiekę nad Amelką. Samą dziewczynkę jakiś czas wcześniej zabrał psycholog,  by odbyć z nią ogólną rozmowę.

–  Na pewno wzięłam wszystkie papiery? – Kobieta zaczęła grzebać w swojej torebce po raz setny tego dnia. Jej mąż tylko przewrócił oczami, chwycił jej dłonie i spojrzał jej w oczy.

–  Spokojnie – uśmiechnął się pokrzepiająco – Na pewno obie poradzimy.

Hania popatrzyła na niego niepewnie, ale odetchnęła głęboko, starając się uspokoić swoje myśli. Wiedziała, że jeśli będzie bardzo zdenerwowana, to sąd może to źle odebrać, a tego dnia wszystko musiało być idealnie.

Drzwi do sali otworzyły się powoli i pojawiła się w nich starsza kobieta. Zaprosiła małżeństwo do środka. Rozprawa rozpoczęła się.

Hania i Marcin musieli odpowiedzieć na wiele pytań, dotyczących na przykład ich pracy czy planów na przyszłość. Starali się odpowiadać najlepiej jak potrafią, pokazując, że naprawdę zależy om na Amelce, że naprawdę ją pokochali. Obserwowali uważnie reakcje sędziego i pozostałych ludzi, by spróbować określić jakie mają szansę.

Oprócz nich postawiono zapytać także psychologa, który rozmawiał z dziewczynką. Gdy na sale wszedł niski mężczyzna o dobrotliwej twarzy, Hania mocniej ścisnęła dłoń męża i z trudem powstrzymała się przed tym by nie zamknąć oczu. Dobrze wiedziała, że oni mogą mówić jedno, ale to Amelia opowiada o tym jak się czuje.

Ku ich ogromnej radość psycholog powiedział samo dobre rzeczy. Jak się okazało, dziewczynka z radością opowiedziała o dniach spędzonych z Możdżonkami, o meczu, o nowym pokoju i grze w scrabble. Wypowiadała się też wyjątkowo dobrze na temat swoich przyszłych opiekunów.

–  Dokonałem jeszcze jednego odkrycia – dodał na końcu  psycholog – rozmawiałem z Amelią rok temu, kiedy o adopcje nad nią starała się pewna inna rodzina. Wtedy mówiła niechętnie, odpowiadała półsłówkami i nie wyglądała na entuzjastycznie nastawioną do adopcji. Dzisiaj jednak to było zupełnie inna dziewczynka. Odpowiadała z chęcią i dokładnie, dodatkowo przez cały czas szeroko się uśmiechała.

Słysząc takie słowa, pani sędzia pokiwała powoli głową, uśmiechając się nieznacznie. Za to Marcin i Hania mieli wrażenie, ze zaraz zaczną skakać z radości. Wyglądało na to, że wszystko idzie po ich myśli, że są coraz bliżej osiągnięcia celu.

Sędzia stwierdziła, ze cała sprawa będzie kontynuowała, a termin następnej rozprawy ustawiła na za trzy tygodnie. W tym czasie miały zostać zebrane opinie nauczycieli ze szkoły i szkolnego psychologa, a Możdżonków miał odwiedzić ktoś kto sprawdzi w jakich warunkach będzie żyć mała Amelka.

Gdy tylko opuścili salę od razu spotkali dziewczynkę.

–  I jak?! I jak?! – Amelka podbiegła do Hani. Ta nic nie powiedziała tylko podniosła siedmiolatkę, a Marcin przytulił mocno obydwie. – Udało się, prawda? – wyszeptała, kładąc głowę na ramieniu Haniu.

–  Jesteśmy coraz bliżej, kochanie – powiedziała cicho kobieta, delikatnie całując dziewczynkę w czoło. – Jesteśmy coraz bliżej.

***

Lubin, 12 kwietnia 2016

            Amelka, przebrana już w pidżamę, siedziała po turecku na swoim łóżku i wpatrywała się w leżący przed nią srebrny medalik.

–  Jeszcze nie śpisz? – Do pokoju wszedł Marcin.

–  Myślę – powiedziała cicho, biorąc do ręki naszyjnik. Mężczyzna westchnął cicho i przysiadł się obok. On i Hania doskonale wiedzieli, że temat biologicznych rodziców Haveline będzie co pewien czas powracał, ale na razie jeszcze o tym nie rozmawiali.

–  Coś się stało? – zapytał niepewnie.

–  Nic – westchnęła Amelka. – Tylko… Nie zrozum mnie źle… Naprawdę mi się tu podoba… Chcę… Naprawdę chcę być częścią tej rodziny. – Spojrzała na siatkarza, a w jej oczach widać było strach i niepewność. – Tylko,  że… dzisiaj uświadomiłam sobie, że nie wiem kim jestem. – Spuściła wzrok. – Każdy w domu dziecka miał jakieś nazwiska, wiedział kim byli lub kim są jego rodzice. A ja… A ja nie wiem nic – wyszeptała, patrząc na medalik. – Nie wiem kim byli lub kim są. Nie wiem po kim jestem blondynką. Nie wiem dlaczego interesuję się takimi, a nie innymi rzeczami. Nie wiem… nie wiem dlaczego mnie zostawili. – Drżała, oddychała płytko. Marcin objął jej drobne ciałko, starając się ją uspokoić. – Nie wiem, kim ja jestem – szepnęła.

–  Ja wiem – powiedział tak cicho, że Amelka prawie go nie usłyszała. – Jesteś moją córeczką. Moją małą, kochaną córeczką.

---

Uroczo, słodko i w ogóle cukierkowo. Rozdział ósmy jest troszkę krótszy niż zwykle, ale to dlatego, że zupełnie nie miałam na niego pomysłu.

Zapraszam na mojego nowego bloga Without you in my life . Jest to historia Stephana Antigi i Zofii Grace.

Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Proszę, zostawcie po sobie komentarz, to naprawdę ogromnie motywuje.

Pozdrawiam

Violin